Έγινε και το Ejekt 2013 και πήγαμε ν’ακούσουμε μουσικές, να δούμε τον ωραίο χώρο (πάντα μου άρεσε συναυλιακά εκεί κάτω by the sea), πετύχαμε φίλους που τους αρέσει ν’ακούνε Live μουσική, γνωριστήκαμε με αρκετούς που είναι σε συναυλιακό mood, με λίγα λόγια socializing (η πραγματική έννοια) μετά μουσικής υπόκρουσης αν και ένα μεγάλο τμήμα κόσμου έφτασε μετά τις 9:30 για ν’απολαύσει αργά τους Pet Shop Boys, για δικούς του λόγους ο καθένας φυσικά!
Την ώρα που μπήκαμε στο χώρο παρατηρήσαμε ότι είναι πολύ καλά διαρρυθμισμένος γι’ακόμα μία φορά, ήσουν άνετος στις μάρκες, τα bar, υπήρχε μία όμορφη εξυπηρέτηση. Έπαιζαν οι Jamming Funkers. Πλησίασα στην σκηνή, τους πρόλαβα στα 3 τελευταία τους τραγούδια και ήταν μία ευχάριστη νότα για την ώρα. Απλά ήταν κρίμα το μικρό κοινό που ήταν μόλις λίγες εκατοντάδες απλωμένοι all over the place.
Μετά από λίγο εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Viper Vikings από τη Θεσσαλονίκη (πάμε σύμφωνα με πρόγραμμα μια χαρά). Τα παιδιά είπαν 3 τραγούδια τους και μου άρεσε η σκηνική παρουσία και γενικά η ενέργεια που είχαν. Well done, περιμένουμε ν’ακούσουμε πιο πολλά στο μέλλον από τους Viper Vikings.
Ο James Blake εμφανίζεται στη σκηνή. 3 άτομα με ηλεκτρονικά kits , synthesizers, πολύ distortion και sub bass στον ήχο. Απολαυστικές οι μελωδίες, πολύ καλός ο James Blake, ακολουθώντας ένα δικό του ρυθμό κατά τη διάρκεια που έπαιζε και μας έβαλε στο mood. Εκτός από το “Limit to your love” κάποια τραγούδια του άξιζαν πολύ περισσότερο.
Ένα πράγμα θεώρησα ότι έπρεπε να έχει ρυθμιστεί λίγο καλύτερα εδώ, η απόδοση του ήχου. Τη μισή συναυλία την είδα μπροστά , δίπλα στα ηχεία και το distortion ήταν τόσο δυνατό που μάλλον θα χρειαζόταν διπλάσιος αριθμός ηχείων για να μπορέσει να αποδωθεί σωστά. Παρόλα αυτά το υπόλοιπο μισό της συναυλίας που τραβηχτήκαμε πιο πίσω, ήταν περισσότερο απολαυστικό.
Όσον αφορά τους Peter Hook & The Light, τι να πεις. Τόσα υπέροχα τραγούδια και μελωδίες που έχει γράψει τόσα χρόνια, πραγματικά είναι ένας από τους μεγάλους καλλιτέχνες των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αφού ξεκίνησε με το Love will tear us apart των Joy Division, γρήγορα σε έβαζε σε mood κάπου στις αρχές των 80s. Θα μπορούσες να βρίσκεσαι σε underground club στο Λονδίνο, ακούγοντας New Order. Σίγουρα δεν είχε τη ζωντάνια να κρατήσει τόσο ζωντανό το κοινό όσο έπρεπε εκείνη τη στιγμή. Ωραία τραγούδια αλλά…
Και μετά έρχεται η ώρα για τον Beatboxer της βραδυάς (ένας κι από τους ιδιαίτερους λόγους για τους οποίους μας άρεσε το φετνινό Line Up, παρά τη στεναχώρια που φάγαμε για την ακύρωση των Happy Mondays – αναντικατάστατοι!)
O Faith Sfx έκανε μεγάλη προσπάθεια για να ζεστάνει το κοινό, που δεν έχει συνηθίσει από τέτοιο στυλ, δηλαδή κάποιος να τους ζητάει να πουν συγκεκριμένες μελωδίες κι εκείνο να τις επαναλαμβάνει. Οι πιο πολλοί δεν τον ήξεραν τον κύριο , αλλά δε γνωρίζουν ότι αυτό το στυλ στο εξωτερικό και στα clubs είναι από τα πιο διαδεδομένα. Δηλαδή ένας Mc να είναι interactive με τον κόσμο. Πάντως τα κατάφερε! Κι όταν σε όλους θύμισε το cheesy song “I Like to move it” , ειδικά με τον ήχο που έβγαζε από το λαιμό του κι ακουγόταν σα να μπαίνεις στο club, εκεί ενθουσιάστηκαν όλοι! Κι εμείς και γενικά ήταν ένα απίστευτο highlight για το φετινό Ejekt. Ελπίζω να τον ξαναδούμε τον Faith Sfx κάποια στιγμή μέσα στο χειμώνα.
Και ξαφνικά ξεφεύγει λίγο το πρόγραμμα με μικρή καθυστέρηση για τους PSB αλλά έπαιζαν ωραίες μουσικές και κράτησε και λίγη ώρα η οθόνη με το promo του νέου τους album “Electric”.
Τα visuals αρχίζουν κι εμφανίζονται οι Pet Shop Boys.
Τα περίεργα κοστούμια καθόλη τη διάρκεια, οι μάσκες, το στυλ, τα δύο τεράστια μονά κρεβάτια που τους κρατούσε όρθιους πάνω στη σκηνή, με το video wall να προβάλει πάνω στα ‘σεντόνια’ τους κορμιά σε διάφορες στάσεις και φάσεις και οι χορεύτριες από πίσω να δίνουν τη δική τους παράσταση. Τα χορευτικά για όσους τα παρατήρησαν ήταν μία πολύ ωραία έκφραση σώματος.
Ο Neil στο κλασσικό του στυλ ερμήνευσε πολλά από τα παλιά hits (One more chance, Suburbia, Opportunities, Domino Dancing, Always on my mind, It’s a sin…) ενώ έδωσε κι αρκετή έμφαση στο νέο album όπου το “Thursday” από εκεί που νομίζεις ότι είναι cheesy pop τραγούδι, τα φωνητικά του Example (που τον βλέπαμε στο video wall) το μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό.
Ο Chris μας εντυπωσίασε με το shiny Disco κεφάλι του κάποια στιγμή.
Και το “Vocal” άρεσε που ήταν και το κλείσιμο της βραδυάς. Αν με ρωτήσει αν τους απόλαυσα αυτή τη φορά θα σου πω αρχικά ότι μου έλειψαν αρκετά τραγούδια τους. Μετριούνται σε περισσότερα από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Βέβαια έχουν καινούργιο album κι εννοείται ότι θέλουμε ν’ακούμε καινούργιες μουσικές και κυρίως Live. Οπότε ας μη σκέφτομαι ότι το Being Boring και το Left to my own devices … Από την άλλη τα visuals ήταν το απίστευτο part της συναυλίας τους. Αυτό μου άρεσε περισσότερο όπως και η artistic άποψη που είχαν σε κάποια από τα τραγούδια! Ταίριαξε άψογα.
Ωραία βραδιά στο σύνολο, ωραία διοργάνωση, απλά πρέπει ο κόσμος να ζωντανέψει λίγο παραπάνω στις συναυλίες, να μπαίνει σε mood, να μην ντρέπεται να χορεύει και να ψάχνεται λίγο περισσότερο όταν γίνεται ένα φεστιβάλ ολοήμερο γιατί εκτός από τους Headliners , πάντα αξίζει να δεις και τα υπόλοιπα μικρά ή μεγάλα ονόματα. Μία στιγμή με χάλασε σε όλη τη βραδιά (που με ανησύχησε μόνο για κανά δεκάλεπτο, μετά ηρέμησα!), όταν κάποια είχε μπροστά στα μάτια μου σηκωμένο το ipad, ψηλά, σα λάβαρο, και έκρυβε τη μισή σκηνή! Εκεί κάναμε κι εμείς μία μικρή, δική μας σκηνή, κι αν ρωτήσεις γιατί, άσε την κοπέλα να τραβάει video – θα σου πω το εξής: Όταν πας σε μία LIVE συναυλία, το θέμα είναι να την απολαύσεις, να την ακούσεις, να τη δεις, να νιώσεις το ρυθμό. Γι’αυτό και αποκαλείται LIVE! Αν δε θέλεις να μπεις στη διαδικασία να διασκεδάσεις, μπορείς να μην είσαι front line, να σκεφτείς τους συνανθρώπους σου που ήρθαν πραγματικά για να δουν ένα ωραίο θέαμα, με τα μάτια τους.
The Sound of Nick Zois 