Υπάρχει μία φράση που έχει ειπωθεί: “Θέλεις να μάθεις την αλήθεια; Δε μπορείς να αντέξεις την αλήθεια.”

Η Αμερική κατασκευάζει πρότυπα και τα καταστρέφει, ανάλογα με τις κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες που βιώνει και σύμφωνα με το παγκόσμιο γίγνεσθαι που θέλει να επιβάλλει. Και ο υπόλοιπος πλανήτης ακολουθεί…

Όσο θέλει το σύστημα, χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Μόλις τους ξεζουμίσει πλήρως, τους πετάει. Αυτή η τακτική συμβαίνει σε όλες τις επιχειρήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η μουσική βιομηχανία (μία φίλη δε θέλει να χρησιμοποιώ τον όρο, της ακούγεται κάπως, κι όμως είναι μία τεραστίων διαστάσεων βιομηχανία) όσες δεκαετίες την παρακολουθώ, επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο.

Βρίσκει ταλαντούχους ανθρώπους ή τους κατασκευάζει, ώστε να φαίνεται ότι υπάρχει ταλέντο, τους κρατά ψηλά για λίγα χρόνια κι αφού απορροφήσει ότι μπορεί από τους εκάστοτε σπόνσορες, εις όνομα του ανθρώπου που χρησιμοποίησε, μετά τους πετάει και επαναλαμβάνει το μοτίβο. (Έχετε συνειδητοποιήσει ποτέ, πόσοι αληθινοί καλλιτέχνες αυτοκτόνησαν, πόσοι πέθαναν νέοι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά που λάμβαναν, για να αποφύγουν τα μάτια του συστήματος; Έχετε καταλάβει πώς και που οδηγεί όλο αυτό που βιώνουν κάποιοι, στο όνομα της μουσικής;)

Με τον Michael Jackson, το απόλυτα επιτυχημένο καλούπι, κράτησε πολλές δεκαετίες. Ο MJ απέδειξε ότι όλα γίνονται. Τραγουδιστής, στιχουργός, χορευτής, πάνω απ’όλα καλλιτέχνης. Από 5 ετών μέχρι 50 ετών που πέθανε. Ήταν ο απόλυτος βασιλιάς της Pop μουσικής (χωρίς αντικαταστάτη, as we speak). Η προώθηση του ονόματος και της μουσικής του, δεν έχει γίνει ποτέ ξανά (μέχρι στιγμής) σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο ίδιος ήταν ο απόλυτος σταρ, λαμβάνοντας βραβεία, δημιουργώντας album που αντιγράφονται τώρα που γράφεται αυτό το blog. Η μουσική που ακούμε σήμερα, είναι βασισμένη στο στυλ του MJ. Οι pop καλλιτέχνες των τελευταίων τριών δεκαετιών, έχουν όλοι το ίδιο πρότυπο.

Κι όμως, η βασιλεία δεν κρατά για πάντα. Υπάρχει η άνοδος και η πτώση. Μέχρι να έρθει ο επόμενος να αναλάβει τα ηνία κ.ο.κ. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο κι αυτό, σε άλλα επίπεδα. Και ήρθε η στιγμή για τον Jackson. Για αυτό που αντιπροσωπεύει η μουσική του Jackson και όλους όσοι τον λατρεύουν ακόμη. Ήρθε η στιγμή να καταρρίψουν το πρότυπο του. Όμως υπάρχει ένα τεράστιο θέμα σε όλο αυτό, που δε λύνεται. Και είναι η μουσική του. Αυτό που προκαλεί. Τα συναισθήματα, τα vibes, οι στίχοι… Η κληρονομιά που έχει αφήσει, είναι μοναδική και αναντικατάστατη.

Πώς θα ρίξουμε λοιπόν ένα τόσο τεράστιο πρότυπο από το θρόνο του; Θα τον χτυπήσουμε σε προσωπικό επίπεδο (τη μνήμη του νεκρού δηλαδή) προκαλώντας μέσω των media και social media τον πανικό (όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική, ίδιο μοτίβο). Ποιο είναι το θέμα που πονάει περισσότερο και μπαίνει στη συνείδηση αυτόματα χωρίς δεύτερη σκέψη; Η κακοποίηση παιδιών. Απευθείας ο εγκέφαλος κάνει ένα κλικ και φουντώνει, θυμώνει, θέλει να ουρλιάξει. Θέλει να σκοτώσει δεύτερη φορά τον ήδη νεκρό άνθρωπο. Θέλει να βανδαλίσει τον τάφο του.

Όταν γίνει η σπορά του πανικού σε παγκόσμιο επίπεδο, θα αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν, όπως στους πολέμους. Οι άνθρωποι θα φαγωθούν μεταξύ τους, μόνο που στο ενδιάμεσο δε θα έχουν καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό για το οποίο μαλώνουν. Και ως συνέπεια θα έχει καταστραφεί το οικοδόμημα που τόσα χρόνια επευφημούσαν. Και μετά έρχεται η νέα τάξη πραγμάτων να επαναφέρει το σύστημα σε λειτουργικότητα.

Το ζήτημα που έχει προκληθεί μέσα σε λίγες ημέρες, με τον Michael Jackson, ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της μουσικής του. Κι επειδή η μουσική του, είναι το μόνο που έχει μείνει, ήρθε ο καιρός να τη θάψουμε, εκεί που κείτεται το πτώμα του.

O Michael Jackson έχει πεθάνει. Ο άνθρωπος πεθαίνει μία φορά! Όμως, όπως αιώνες πριν, έκαιγαν στην πυρά τα βιβλία για να μη διαβάσουν στο μέλλον τα γεγονότα (θρησκευτικά, πολιτικά, επιστημονικά), όπως με μία φράση στα βιβλία αλλάζουν τη ροή της ιστορίας, κάπως έτσι “καίνε” σήμερα οι άνθρωποι τη μουσική του, για να μην την ακούσουν οι μελλοντικές γενιές.

#MJInnocent

Advertisement