Δεν ξέρω ακόμα τι τίτλο θα βάλω, θα αποφασίσω στο τέλος. Αυτή η photo πραγματικά με άγγιξε γιατί συνδέει τόσα πολλά πράγματα μαζί, που σου θυμίζει γιατί είσαι Έλληνας και γιατί δεν πρέπει να το βάλεις κάτω (όχι μόνο για την πολιτική κατάσταση , αλλά γενικά). Είμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες και είμαι σίγουρος ότι δε θα απογοητεύσουμε ο ένας τον άλλο στο τέλος (πλην των 300, αυτοί είναι εκτός παιχνιδιού).

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα όταν τελείωσα εκπομπή , να κατέβω στο Σύνταγμα, γιατί είχα καιρό να πάω και ήθελα να συμμετέχω κι εγώ σε μία τόσο σημαντική ημέρα για τη χώρα. Πήρα το ποδήλατο (γιατί δεν το σκεφτόμουν καν να πάρω αυτοκίνητο στο κέντρο) και φτάνω κάποια στιγμή στο τέρμα της Σταδίου. Ήταν 1:35 (κοίταξα ρολόι). Δεν πέρασαν 5 λεπτά κι ακούμε ένα μεγάλο κρότο από το πάνω μέρος της πλατείας, χωρίς να βλέπουμε τι γίνεται και ξαφνικά αρχίζουν όλοι να δακρύζουν και να τρέχουν προς τη Σταδίου (thank God για το ποδήλατο , που γενικά με βοήθησε να κινηθώ όπως ήθελα).

Αφού λοιπόν φάγαμε τα πρώτα χημικά , πάω ν’ανέβω από Πανεπιστημίου για να πλησιάσω μπροστά, αλλά μόλις έχουν ρίξει κι εκεί δακρυγόνα. Ανεβαίνω πιο ψηλά. Βλέπω πολύ κόσμο να τρέχει γύρω μου, να είναι πάρα πολλοί με μάσκες, από ιατρικές, μέχρι αυτές που χρησιμοποιούν οι graffitάδες, μέχρι και τις τεράστιες που καλύπτουν όλο το πρόσωπο. Οι υπόλοιποι (κι εγώ μέσα σ’αυτούς) ρίχναμε νερό στο πρόσωπό μας για να φύγει το κάψιμο.

Αποφασίζω να βρω πρόσβαση στην πλατεία. Κατεβαίνω από πίσω στην Ερμού και βλέπω άπειρο κόσμο να την έχει γεμίσει και να ξανανεβαίνει προς Σύνταγμα . Στέκομαι δίπλα σε μία διμοιρία , κάνω ένα τσιγάρο και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Φεύγω από το σημείο και φτάνω κάποια στιγμή στη στάση του Μετρό στο Σύνταγμα, στην έξοδο που έχει , δίπλα στον άγνωστο στρατιώτη. Εκείνη τη στιγμή είναι ήρεμα τα πράγματα , οι μπάτσοι δεν κουνιούνται και απλά ο κόσμος ξαναμαζεύεται να φωνάξει τα συνθήματά του. Πέφτει δακρυγόνο μετά από λίγο, στην απένανται πλευρά ακριβώς. Και πέφτει και δεύτερο και τρίτο … Κάναμε όλοι πίσω, γιατί οι καπνοί μας πλησίαζαν έντονα. Καθήσαμε λίγο πιο χαμηλά και ξαναπλησιάσαμε μόλις καθάρισε η ατμόσφαιρα.

Εκεί έρχεται μία κοπέλα που κρατούσε ένα ψεκαστήρι και μου λέει: “να σου ρίξω λίγο maalox στο πρόσωπο? θα το χρειαστείς, σε προστατεύει απο τα δακρυγόνα.” Οκ της λέω … και μετά συνεχίζω και κάθομαι εκεί κοντά στις σκάλες του Μετρό.

Και ξαφνικά , κάποιοι (καμιά 10αριά) μπάτσοι , αρχίζουν να προχωρούν πάνω στο πεζοδρόμιο και να κατευθύνονται προς Ζάππειο. Σταμάτησαν απλά στην πρώτη είσοδο του πάρκου και παρατάχτηκαν μπροστά της. Ο κόσμος που προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται , τους πήρε από πίσω και άρχισε να τους φωνάζει “γιατί δε μας αφήνετε ήσυχους? σας κάναμε κάτι?”. Κι αυτό που ακολούθησε μετά από λίγο είναι να μεταφερθεί ο κόσμος στη Φιλελλήνων. Κι εκεί αρχίζουν να πέφτουν δακρυγόνα και από το κάτω μέρος της πλατείας αλλά και ψηλά στην πρώτη έξοδο της Φιλλελήνων. Εκεί άρχισα να κάνω κύκλους με το ποδήλατο, ήθελα να δω τι συμβαίνει, γιατί τρέχουν όλοι , που πάνε κλπ. Παρατηρώ γύρω μου πολλούς μπάτσους κι όχι μόνο με την πράσινη στολή , αλλά κάνουν εμφάνιση και οι μηχανόβιοι με τα μπλε (τα στρουμφάκια που λέμε).

Κοντοστάθηκα κάπου μέσα στην Πλάκα, που ο κόσμος ήταν πάντού, στο δρόμο , στα πεζοδρόμια , χαμός! Σκεφτόμουν τόση ώρα πως να καταφέρω να βγάλω την απαίσια γεύση των χημικών από το στόμα μου και είπα να πιω ένα γάλα (μήπως και σωθεί η φάση, κάτι τέτοιο θυμάμαι όταν παθαίνεις δηλητηρίαση και κάπως το συνδύασα.)

Εκεί μ’έπιασε κάτι γιατί είδα τυπάκια να τρέχουν μπροστά μου με πέτρες στα χέρια και όλοι να τους φωνάζουμε , “που πάτε ρε με τις πέτρες στα χέρια? ” Εξαγριωθήκαμε. Αλλά ήδη είχαν πάρει κάποιους κάδους από τη γωνία και τους έβαζαν φωτιά (στο πίσω στενό απο τα ΕΛΤΑ που έμαθα όταν ήρθα σπίτι ότι τα έκαψαν τελικά).

Ήθελα να έχω επαφή με την πλατεία και ξανανεβαίνω. Οι μπάτσοι έχουν λιγοστέψει πάνω στην πλατεία και είναι παντού όμως στα γύρω στενά. Στέκομαι ξανά στο ίδιο σημείο που ήμουν. Κι εκεί που ακούς άπειρα δακρυγόνα και βλέπεις καπνούς από παντού , βλέπουμε ένα δακρυγόνο να πέφτει πίσω μας . Κι άλλο! Και απλά προσπαθούσα με το ποδήλατο να περάσω μέσα από τον κόσμο γιατί δεν έβλεπα τίποτα προς στιγμήν και ήθελα να ξεφύγω. Δεν είχα καταλάβει ότι η Πανεπιστημίου είναι γεμάτη πέτρες , σπασμένα τα πάντα μάλλον, φωτιές και δακρυγόνα παντού! Ευτυχώς λίγο πιο κάτω ήταν κατι παρέες μαζεμένες και βρέθηκε (ακόμα μία φορά) μία κοπελιά που με ψέκασε με maalox και μου έδωσε και σταγόνες για τα μάτια. “Ανέβα λίγο πιο πάνω μου λέει, πρέπει να ηρεμήσεις λίγο.” (Λες να με πέρασε για ταραχοποιό στοιχείο?) thank you πάντως για τη βοήθεια εκείνη τη στιγμή! (τσούζουν τα γαμοδακρυγόνα , τόσο πολύ που δε μπορείς να δεις για λίγο!)

Διμοιρίες περνούσαν πάνω κάτω με τις μηχανές. Κάτι τυπάκια τους πετούσαν μπουκάλια με νερό και πέτρες και τους φώναζαν να φύγουν από την πλατεία. Μετά από λίγο ακούω κάποιον δίπλα μου να λέει, “τέλειωσε, 155 το ψήφισαν. πάει, τέλειωσε”!

Ακούστηκαν κι άλλα δακρυγόνα. Έπεφταν εκεί λίγο πιο πάνω στην Πανεπιστημίου. Πάλι άρχισε να τρέχει ο κόσμος.

Δεν άντεξα really και απλά αποφάσισα να φύγω, γιατί το Σύνταγμα είχε γίνει πεδίο μάχης , ανεξέλεγκτα! Κι αν έμενα κι άλλο εκεί , δεν ξέρω κατά πόσο θα άντεχα όλο αυτό το ντροπιαστικό σκηνικό που εξελίσσονταν μπροστά μου τις τελευταίες ώρες.

Δε θέλω ούτε λόγο να βγάλω, ούτε τίποτα από αυτά . Με απλά λόγια, ήθελα να περιγράψω τη δική μου πλευρά της σημερινής απάνθρωπης ημέρας, στο κέντρο της Αθήνας. 29 Ιουνίου 2011. Μάλλον αυτή η ημερομηνία , δε θα ξεχαστεί! Μόλις μάθουμε what the fuck συμφωνήσανε και οι της Βουλής , εκεί θα καταλάβουμε πόσο deep in shit είμαστε. Γιατί , δε γίνεται τόσοι οικονομολόγοι από όλο τον κόσμο να έχουν άδικο. Και μιλάω για τους οικονομολόγους κι όχι αυτούς που έχουν κάποια θέση σε κάποια κυβέρνηση μέσα.

Μου αρέσει να  βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Σήμερα κατάφεραν να μου το αδειάσουν. Αλλά , είμαι σίγουρος ότι αύριο που θα ξυπνήσω πάλι μισογεμάτο θα είναι (μόνο έτσι , για να προχωρήσουμε μπροστά. Το πως , θα το βρούμε στην πορεία.)

Καληνύχτα. (πάω για ύπνο γιατί το κεφάλι μου πονάει … ποιος ξέρει τι εισπνεύσαμε!)

Advertisement