“Welcome home class”: Με αυτόν τον τρόπο καλωσορίζει τους fan του ο Prince στο νέο του album “Art Official Age”. Η επιστροφή του Prince στη Warner Music (τη δισκογραφική εταιρεία που τον βοήθησε να κυκλοφορήσει αρχικά τη μουσική του, να γίνει ο Prince που γνωρίσαμε στα 80ς, όπως και να βρεθεί στα δικαστήρια για να πάρει τα δικαιώματα από τη μουσική του στα χέρια του) είναι γεγονός. Μάλιστα η ταυτόχρονη κυκλοφορία των δύο του album (το δεύτερο μαζί με τη μπάντα του τις 3rdEyeGirl με τίτλο «Plectrum Electrum») είναι ένα γεγονός στη μουσική βιομηχανία που δεν το συναντάς συχνά. Καθόλου μάλιστα! Αλλά δε χρειάζονται συστάσεις για τον Prince και τα εγχειρήματα που κάνει (όπως παλαιότερα είχε διαθέσει το album του μέσω εφημερίδας στην Αγγλία , πουλώντας κάποια εκατ. αντίτυπα μέσα σε μία ημέρα).
Ας κάνουμε focus στο Art Official Age. Ο Prince ακούγεται σαν 20χρονος με την πείρα ενός 50χρονου. Αυτό και μόνο αρκεί για ν’ακούσεις το album non-stop. Το ‘Art Official Cage’ που ανοίγει το album είναι ένα δυναμικό τραγούδι, dance, funk και dubstep σε κάποιο σημείο. Σε παραπέμπει απευθείας στον Prince που ξέρεις. Το ‘Clouds’ είναι ένα υπέροχο RnB single με ωραίο στίχο που σε κάποιο σημείο τονίζει τον καιρό που ζούμε (μιλάει επίσης για τα όπλα, τα χάπια, την τρέλλα της εποχής με λίγα λόγια που μας περιτριγυρίζει):
«In this brand new age we do everything
Quick, fast, in a hurry
All of our life’s a stage
Everybody stars, reality so blurry»
Το “Breakdown” είναι η μπαλάντα που είχαμε ακούσει πριν κάτι μήνες. A single with class θα έλεγα με αναφορές σε μία παλιότερη πιο glam εποχή. Νοσταλγικό. Όταν ξεκινάει το ‘The Gold Standard’ ακούς τα funky riffs ένα κολλητικό ρυθμό. Το λέει άλλωστε “Everybody get ready to move”. Είναι ο ήχος των eighties που χαρακτηρίζει τον Prince στην πορεία του. (Θα μπορούσε ακόμη να υπάρχει και η Sheena Easton κάπου στο τραγούδι, σε μία ιδεατή κατάσταση). Το “U Know” είναι μία σέξυ μπαλάντα που σε εισάγει σε ένα άλλο part του album αφού ακολουθεί το “Breakfast Can Wait”. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι η σεξουαλικότητα ξεχειλίζει γενικότερα μέσα από τα όμορφα riffs, τους στίχους, το κολλητικό ρυθμό και σου θυμίζει γιατί αρχικά σου άρεσε ο Prince. To μοτίβο με τις σέξυ μπαλάντες βρίσκεται και στο “This Could Be Us”. Vocals ανατριχιαστικά (τύπου ‘Scandalous’) που εκεί που βρίσκεσαι σε όμορφο γλυκό mood, το τραγούδι κλείνει λέγοντας “This could be us, but you don’t have time for me , no!”
To “What It Feels Like” είναι ένα soul tune, διάλογος μεταξύ ζευγαριού. This is what it feels like babe… To ‘Affrirmation I & II” είναι μία γυναικεία φωνή που σε εισάγει στο τελευταίο part του album (αν μου επιτρέπεται να κάνω το διαχωρισμό) ξεκινώντας με τη φράση “Before you have any interaction with members of the opposite sex…” Απλά λάτρεψα την τοποθέτηση του απευθείας στο sexiness που αποπνέει. Η άρπα παίζει απαλά… και αμέσως ξεκινάει το “Way Back Home”. Ακούγεται πολύ προσωπικός ο στίχος .
Το “FunkNRoll” (για το οποίο έχω ακούσει πολλά σχόλια) το θεωρώ αριστούργημα. Είναι ένα κολλητικό beat (που θα μπορούσε να προέρχεται κι από τον Timbaland- γνωστός για τα απίθανα beats), είναι ένα party song και είναι full Prince σε αυτό που προσφέρει στον ακροατή. Γεμάτο ρυθμό που σε παραπέμπει στο dancefloor (θέλεις να ιδρώσει κάθε ίντσα του κορμιού σου μέσα σε αυτά τα 4 λεπτά) και θέλεις ν’αρπάξεις το πρώτο άτομο που βρίσκεται μπροστά σου να κάνεις αυτό που άλλοι αποκαλούν dirty dancing. To riff είναι απίθανο και το κλείσιμο του single τα σπάει, αλλάζει το beat. Άλλωστε αυτό είναι το funk n roll! H εκτέλεση που υπάρχει στο Plectrum Electrum είναι πολύ διαφορετική πιο funky, πιο rock, πιο roll.
Πλησιάζοντας στο κλείσιμο του album παίζει το ‘Time’ , όμορφη μπαλάντα στην οποία ανάβει τσιγάρο στην αρχή? Οκ… Πρέπει να δημιουργήσεις χρόνο για να κάνεις διάφορα. Σωστή η τοποθέτηση κι άλλη μία classic Prince μπαλάντα. Όσο για το ‘Affirmation III’, έρχεται ξανά η γυνακεία φωνή που σε κολλάει λέγοντας σου ‘now we can communicate telepathically’ …
“Until I find my way back home” κλείνει ο Prince.
The Sound of Nick Zois 