Rum, Sugar, Lime & Summer Thoughts

Αυτός ήταν κι ο δικός μου συνδυασμός του φετινού καλοκαιριού ή αλλιώς Caipirisima.

Ήπια αρκετά από αυτά ή αλλιώς αν δεν ήξερε ο bartender του έλεγα να βάλει μία tequila με πάγο (με 2 πάγους συγκεκριμένα, δε λέει να πίνεις νερό). Βρέθηκα σε πανέμορφα σημεία της Ελλάδας στο Αιγαίο, το Ιόνιο και τη Χαλκιδική. Ένα mini tour στην Ελλάδα, που αποφασίστηκε τελευταία στιγμή και λίγο τυχαία. Δεν είναι κακό το τυχαίο, το αντίθετο θα έλεγα. Έχει τη χάρη του να ψάχνεις για δωμάτιο στις 11:30 το βράδυ , ενώ σου λένε όλοι ότι υπάρχει 100% πληρότητα κι εσύ συνεχίζεις να επιμένεις, καταλήγοντας νικητής. Άλλωστε πάντα υπάρχει και η εναλλακτική της παραλίας, χύμα στην άμμο. Κι όταν έχεις τέτοιου τύπου εναλλακτικές στο μυαλό σου και είσαι χαλαρός έρχονται τα καλύτερα. Αν είστε πιο οργανωτικοί τύποι, καλά θα κάνετε κάποια στιγμή να βγείτε εκτός προγράμματος και να αφήσετε τα πράγματα λίγο στην τύχη τους. Θα εκπλαγείτε από ανθρώπους που θα συναντήσετε, συζητήσεις που θα γίνουν, κι όλα τα υπόλοιπα που προκύπτουν αν αφήσεις τη ζωή να κυλήσει χωρίς να γνωρίζεις τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. Άλλωστε δεν υπάρχει τελικά κάτι πιο όμορφο από τις μικρές χαρές που προκύπτουν απρογραμμάτιστα.

Κάνοντας το παραπάνω ταξίδι με τις πολλές στάσεις, ήμουν χαλαρός από άποψη χρόνου. Οπότε είχα πολύ περισσότερο χρόνο να παρατηρήσω τους ανθρώπους γύρω μου. Να νιώσω, να κατανοήσω που ζω, με ποιους, τι σκέψεις κυριαρχούν. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά και λίγο open minded συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, είναι λιγοστές και μετά από λίγο κατανοείς σχεδόν και τις κινήσεις του καθενός.

Αποφάσισα να κλείσω τα social media, δηλαδή στο ξεκίνημα κιόλας των διακοπών είπα να διακόψω και την επαφή με το κινητό. Σε αυτό το συμπέρασμα με οδήγησε μία εικόνα (χίλιες λέξεις που λένε) στην οποία συμμετείχαν όλοι , μπροστά σε μία από τις ομορφότερες παραλίες της Αντιπάρου, τσεκάροντας το κινητό τους ανα πέντε λεπτά (και πολλά λέω), φωτογραφίες άπειρες, selfies, selfie sticks, καμία συνεννόηση ο ένας με τον άλλο, οι συζητήσεις αφορούσαν μόνο τα likes στο facebook και το instagram. Εκεί που ήμουν ξαπλωμένος κάτω από το αρμυρίκι απολαμβάνοντας το ελάχιστο κύμα αλλά και τα καταγάλανα νερά, αισθάνθηκα ξαφνικά τόσο μόνος κι απόμακρος από ότι συμβαίνει γύρω μου. Αυτό συνέβη γιατί όλοι κρατούσαν ένα κινητό στο χέρι και σχολίαζαν τις παραλίες που βρίσκονταν οι φίλοι τους. Καμία απολύτως απόλαυση της στιγμής δηλαδή (κάτι που προσπαθούσα να κάνω προσωπικά, να απολαύσω τη στιγμή).

Στη Σέριφο σε ένα πανέμορφο τοπίο (πάλι κάτω από το αρμυρίκι, σήμα κατατεθέν μπορώ να πω για το φετινό καλοκαίρι), πλησίασαν κάποια στιγμή δύο εικοσάχρονες κοπέλες, κουβαλώντας τα κινητά τους κι ένα selfie stick. Για το επόμενο μισάωρο είδα άπειρες πόζες, στο νερό, στο βράχο, στην άμμο, πολλές συζητήσεις για το πως να στηθεί το sefie stick. Θα ρωτήσει κάποιος, δεν ήταν sexy το να βλέπεις δύο εικοσάχρονες να στήνονται μπροστά σου και να βγάζουν φωτογραφίες? Θα σου πω σε λίγο…. Οι κοπέλες χαμογελούσαν πονηρά στο φακό, με το μαλλί από τη μία πλευρά, με γυαλιά ηλίου ή χωρίς , κάτι σαν επαγγελματική φωτογράφιση δηλαδή, με τις ίδιες όμως στο ρόλο του φωτογράφου. Μετά το μισάωρο λοιπόν, είπαν να ξαποστάσουν δίπλα, κάτω από το αρμυρίκι για να δουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Η κουβέντα μετατράπηκε στο αυτή η φωτογραφία μου αρέσει, σε αυτή δε φαίνεται καλό το μαλλί, αυτή είναι στραβή, μα πια να ανεβάσω τελικά κλπ. θέματα που άγγιζαν τα όρια του παραλογισμού για τις άσχετες (ή σχετικές για κάποιους/ες) λεπτομέρειες που παρατηρούσαν. Κάποια στιγμή υπήρξε και μικρό καβγαδάκι. Και μετά έβγαλαν κι άλλες φωτογραφίες γιατί οι πρώτες δεν ήταν τόσο καλές. Το sexy της υπόθεσης ( που θα ρωτούσες πριν ) είχε πλέον μετατραπεί σε δύο απίστευτα ενοχλητικές κοπέλες που έπρεπε να τραβήξουν την καλύτερη photo με θέα τη θάλασσα του Αιγαίου και δεν μπορούσαν να κάνουν capture τη στιγμή που ήθελαν να προσφέρουν στο κοινό τους στα social media.

Υπάρχει μία περίπτωση να διαβάζεις το κείμενο και να σκέφτεσαι ότι δεν έγινε κάτι κακό. Όντως, δεν είπα κάτι τέτοιο. Όμως η συμπεριφορά, το ύφος και οι τόσο ανώριμες συζητήσεις πλέον για θέματα που προκαλούν κάποια λιγοστά likes στα social media, δε θα έπρεπε να απασχολούν τόσο την κοινωνία, πόσο μάλλον τη νεολαία. Όμως οι συνθήκες και καταστάσεις που αντιμετώπισα (γιατί αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα δεκάδες που θα μπορούσα να γράψω) με οδήγησαν να απέχω πλήρως.

Είναι θεμιτό να απέχεις για ένα διάστημα από την καθημερινότητα κι επειδή τα smartphones έχουν γίνει προέκταση των δαχτύλων μας, όπως επίσης και η ευκολία για να μη βάλεις το μυαλό να δουλέψει, είναι ωραίο να το κλείνεις. Όποτε μπορείς κι όσο μπορείς. Όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζεις κατάματα τους ανθρώπους όχι μέσα από κάποιο post, κάνεις συζητήσεις, παρατηρείς, νιώθεις κι αποβάλλεις κάποια στιγμή το ‘άγχος’ που σου έχει δημιουργήσει η τεχνολογία και το κόλλημα να τσεκάρεις κάθε τόσο το smarthone σου. Άλλωστε αν είναι κάτι που επείγει τότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Πίστεψε με ότι έχεις φροντίσει να δώσεις τον αριθμό σου όπου χρειάζεται.

Μη με θεωρήσει κάποιος αντίθετο με την τεχνολογική εξέλιξη. Καμία σχέση, την υποστηρίζω, τη χρησιμοποιώ, μάλιστα μου είναι πολύ χρήσιμη σε πολλά από αυτά που κάνω. Είμαι όμως αντίθετος στον ψυχαναγκασμό, στο addiction που προκαλεί. Όλοι κάποια στιγμή πρέπει να πάρουν λίγο χρόνο και να σκεφτούν.

Αν τα ναρκωτικά προκαλούν εθισμό και οι χρήστες ψάχνονται καθημερινά να βρουν τη δόση τους, σκέψου εσύ που χρησιμοποιείς το smartphone , πόσες δόσεις την ημέρα θέλεις για να αισθανθείς καλύτερα, πόσα post, πόσα Like, πόσα favorite, πόσα retweet?