Χθες βράδυ και μόνο για μία νύχτα, σε κάποιους κινηματογράφους στον πλανήτη, έπαιξε μία από τις πιο εμβληματικές συναυλίες των 90s. Ήταν 13 Ιουλίου 1991 όταν έγινε η sold out συναυλία των INXS στο Wembley στο Λονδίνο, στα πλαίσια της περιοδείας τους ‘Summer XS tour’. Οι Αυστραλοί με τον πιο χαρακτηριστικό Pop-Rock ήχο που ένωσε τις δεκαετίες ’80 και ’90, έπαιξαν σε ένα κατάμεστο Wembley stadium με 74.000 κόσμο! Ήταν στο peak της καριέρας τους όταν έγινε αυτό το live και μπορείτε να δείτε από το video του “New Sensation” , το εξαιρετικό vibe που υπήρχε (και σκέψου ότι είναι στο opening σχεδόν της βραδιάς).

About last night λοιπόν …

Πήγα να δω τη συναυλία στο σινεμά, για να ακούσω τον ήχο φυσικά, όσο πιο δυνατά γίνεται και να δω το μεγαλείο του Michael Hutchence στη σκηνή. Το γνωρίζουμε, απλά… περνώντας τα χρόνια ο άνθρωπος ξεχνά, διάφορα πράγματα, όχι μόνο τους μουσικούς που μας ‘μεγάλωσαν’ και μας έμαθαν να ακούμε μουσική. Ο MH ήταν ένας τραγουδιστής με μοναδικό στυλ και ύφος. Στη σκηνή ήταν ασταμάτητος. Χωρίς να επικοινωνεί ιδιαίτερα με τον κόσμο, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, ερμηνεύοντας κάθε τραγούδι με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας ίσως το performance της ζωής του. Αυτό το χάρισμα που είχε να σε παρασέρνει μαζί του μέσα στο τραγούδι, με τους INXS να είναι μία απίστευτα καλοκουρδισμένη μπάντα και να γκρουβάρει πάνω στη σκηνή, φαίνεται ξεκάθαρα σε αυτό το live.

Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία μετά την άλλη στο Live Baby Live, σε μία εποχή βέβαια που το ραδιόφωνο ‘έσκιζε΄τους INXS, η μουσική τους βρισκόταν σε κάθε playlist ανά τον πλανήτη. Είτε στα κλασσικά τους τραγούδια των 80s , είτε σε κάθε νέο album που κυκλοφορούσαν στα 90s.

Με στεναχώρησε πολύ ένα γεγονός και με έκανε να νοσταλγήσω τόσο πολύ, όταν τελείωσε η μετάδοση της συναυλίας στο σινεμά και γύρισα σπίτι. Ποιο γεγονός?

Έβλεπα τον κόσμο να γουστάρει, να τραγουδάει κάθε στίχο με την ψυχή του, να χορεύει, να ουρλιάζει, να χαμογελάει. Με κολλημένα τα μάτια πάνω στη σκηνή όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μα φυσικά, ήταν 1991. Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Δεν υπήρχε λόγος να μην είσαι ‘εκεί’ με όλο σου το ‘είναι’. Δεν υπήρχε λόγος να αποσπάσεις την προσοχή σου από αυτό που πήγες να δεις. Όλοι τότε, γούσταραν και πήγαιναν στη συναυλία για να ακούσουν μουσική, να πιουν, να μεθύσουν, να γνωριστούν, να κάνουν σεξ και να συμμετέχουν στο live του αγαπημένου τους group! Χωρίς να βγάζουν εκατομμύρια φωτογραφίες και να ψάχνουν για σύνδεση στο κινητό για να μπουν να κάνουν post στα social media. Η ίδια η αρένα ήταν τα social media. Live, το ζούσες! Φαίνεται στο κοινό ξεκάθαρα που είναι κολλημένο πάνω στη σκηνή όλη την ώρα που ο Hutchence κάνει έρωτα μαζί με 74.000 κόσμο.

Ζούμε σε μία εποχή (εμείς οι 40+) που η νοσταλγία κάνει εμφανή τα σημάδια της μέσα από πολλά θέματα της καθημερινότητας και μας επαναφέρει στο μυαλό, εικόνες και στιγμές της ζωής από άλλες δεκαετίες. Το θέμα βέβαια είναι… να ζούμε το τώρα. Χωρίς νοσταλγία. Θα μου πεις, προκαλείται όμως, υπάρχει! Είμαστε άνθρωποι, έχουμε αναμνήσεις άπειρες μέσα το ‘σκληρό’ του ο καθένας. Φυσικά… απλά … οι εποχές αλλάζουν, μεταμορφώνονται τεχνολογικά. Κι εμείς αλλάζουμε μέσα από όλα αυτά. Όμως κάποιες στιγμές, αν υπήρχε η χρονομηχανή, θα ήθελες να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να νιώσεις ανέμελος, μη εξαρτημένος από την τεχνολογία και το απίστευτο addiction των social media και να τους δεις όλους πάλι με ξεκάθαρα πρόσωπα, να κοιτούν ψηλά, ο ένας τον άλλον στα μάτια, χωρίς να σκύβουν σε μία οθόνη και να ‘χάνονται’ με τις ώρες… Και να συμμετέχουν πλήρως σε κάθε έκφραση της ζωής. Όπως το κοινό σε αυτή τη συναυλία.

Ο Michael Hutchence, ζει μέσα από τη μουσική του και τους INXS. Για όσους γουστάρουν ακόμη, για όσους προσέχουν τι λένε οι στίχοι (τι έγραψε ο ποιητής δλδ), για όσους ακούν μουσική, για όσους επιλέγουν να ζουν. Για όσους οι superstar, είναι άνθρωποι με όλα τους τα προτερήματα κι ελαττώματα… χωρίς φίλτρα!

Advertisement